28 marca o godzinie 17.00 Mieszkańcy Domu Pomocy wraz z osobami zaprzyjaźnionymi miały możliwość zobaczenia niezwykłego Misterium Męki Pańskiej w Teatrze im. A. Mickiewicza w Cieszynie.
Misterium rozpoczynało się od sceny Dekalogu na górze Synaj, chrztu Jezusa w rzece Jordan, kuszenia na pustyni w Jerycho i sceny w synagodze w Kafarnaum.Dalej wesela i cudu w Kanie Galilejskiej, kazania na górze Ośmiu Błogosławieństw, uzdrowień nad jeziorem Genezaret i przemienienia na górze Tabor. Następnie uroczystego wjazdu Jezusa do Jerozolimy, spożycia paschy z apostołami i obmywania im nóg w wieczerniku. Później przychodzi czas modlitwy Jezusa w ogrodzie Getsemani, zdrady Judasza i pojmania Jezusa w Ogrodzie Oliwnym. Potem nocny sąd u Kajfasza, biczowanie i koronowanie na dziedzińcu pałacu arcykapłana, sąd i wyrok u Piłata. Na koniec droga krzyżowa na Golgotę, ukrzyżowanie i śmierć na krzyżu, zdjęcie ciała i złożenie w grobie aż wreszcie radosna scena zmartwychwstania.
Na koniec widzowie w tym nasi Mieszkańcy długimi oklaskami na stojąco dziękowali aktorom i siostrze reżyser za wspaniały spektakl i wrażenia. Wszyscy byli pod niesamowitym wrażeniem strojów, tekstów, muzyki i aktorów.
Cieszyńskie Misterium Męki Pańskiej, wymyślone w 1984 roku przez siostrę Jadwigę Wyrozumską, – elżbietankę – to fenomen. W przedstawieniu grają sami amatorzy – ponad setka ludzi różnych zawodów. W inscenizacji grają całe rodziny. Tradycja występowania przechodzi z pokolenia na pokolenia. Są nie tylko rodzice z dziećmi, ale dziadkowie z wnukami. Najmłodsi nie mają dwóch lat, a najstarsi są od dawna na emeryturze.
Misterium – wystawiane w cieszyńskim Teatrze im. Adama Mickiewicza przez Zespół Teatralny Parafii św. Elżbiety – znajduje się na światowej liście misteriów zaakceptowanych przez Kościół. Żeby zobaczyć ten fenomenalny, realizowany od lat 80. spektakl, widzowie przyjeżdżają z całego kraju, a nawet z Czech, Węgier, Litwy. Bilety trzeba kupować wiele tygodni wcześniej.. – Misterium Męki Pańskiej składa się z kilku scen, dobrze znanych z Biblii. Siostra Jadwiga nigdy nie wychodzi poza kanon, ale stara się co roku wprowadzić coś nowego – drobne zmiany w dialogach, dodatkowe śpiewy, udział aniołów. Wrażenie na widzach robią stroje – autentyczne, przywożone przez siostrę z Ziemi Świętej. Aktorzy z rodzinami nie tylko grają, ale też dekorują scenę, sami operują światłem, dźwiękiem, efektami specjalnymi, szyją, naprawiają stroje.
